Wagebouw

Geplaatst op dinsdag 2 januari 2018 om 20:50

Hier ’n teks van Henk Harmsen uut de tachtiger jaore. Eigelek is d’r niet zo völ veranderd in den tied. D’r wudt nog altied duftig gebouwd, foeligheid uutgehaald en ook ’n bitje gedronke, tijdens ’t bouwe niet völ, maor nao de tied zeker. Laot ow inspirere, zo’k zegge….

Aoveral in de schuurkes, karschoppen en stallen wudt weer geslötteld, getimmerd, geplek en gelas. Opens is d’r weer wark genog, maor wel wark waor geld bi-j mot. Maor 't wagebouwe veur de carnavalsoptoch is veural 'n gezellig wark, fleske bier d'r bi-j, gi-j wet wel hoe dat geet.

Daor kan gin creatief wet-ik-wat tegenaan. D’r wudt in dit land te völ georganiseerd, waor de minse aan de heur bi-j geslep motte worre. Batikken, volksschildere, boetsere en macraméje. Allemaol prachtig, maor mien idee is, da'j pas wat mot organisere as 't begin d'r al is. De wil um iets te doen of te make mot van de minse eiges komme. Gi-j mot ze niet nao hoeve te lope met programma en cursusbuukskes, want dan zit d'r iets niet goed. Wagebouw is in ieder geval zo'n bezigheid, waor a'j gin reclame veur hoef te make. Zeker niet in de richtige carnavalsplaatse.
In Sirrebarg is een groep jao al in augustus met de wage begonne, toen de musse nog van 't dak viele. Kwaoje tonge zeie dat 't alleen um 't bier ging, maor dat hoef niet. D’r kan jao net zo goed wat anders gedronke bun.
In ieder geval 't is gezellig wark. Ieder duut 't ziene of 't eure. De vrouwleu make duk same klere veur carnaval of ze naeje de vlagge. D’r wudt wat afgelache en as d’r iemand 'n streek kan uuthale, dan lut’e 't niet. Dat za'k ow met ‘n veurbeeld toelichte.

In Baek moes jaore geleje 'n prinsewage gebouwd worre. Dat gebeurde 's winters bi-j 'n boer op de dael. Kö'j ow veurstelle dat daor 'n lange ri-j koeje ow aan steet te gape met dat wark. Maor lekker warm was 't daordeur wel op de winter-aovende.
Now zun ze den wage mooi aan 't opschildere. Allerlei bonte kleure kwamme d’r aan, ook goldvarf kwam d'r nog aan te pas. De bouwers hadde een paar busse van dat grei ingeslage, maor 't strek zich dun uut en zo kwam 't dat ze nog ‘n halve bus aoverhiele. En dan wet gi-j wel hoe dat 's aoves laat geet. Hoe later hoe gekker. Toe zei d'r één: “Gaef mien efkes de kwas”.

Maor den andere deej dat niet, want den was natuurlijk bang, dat’e in 'n soort Goldfinger zol verandere. En a'j wet hoe den film is afgelope, kö’j ow begriepe dat’e daor weinig puf in had.
“Nee, toe maor,” zeit de haupmakkadoor, “Gaef 't ding maor aan. Ik doe ow niks.” Hi-j stik de kwas in de pot en grinnekend begint’e van de eerste koe de beie heurns te schildere. En zo wiejer de hele ri-j d'r naeve.
Die luj die hemme zich zowat kriek gelache, al onder 't schildere. Op een gegaeve moment wazze ze al vier kwaste tegeliek aan de geng.
En dat later nao huus. Daor harre ze d’r nog schik van. Jammer dat ze 't gezich van den boer 's marges niet gezien hemme. Den dach warkelek dat’e koeie met golde heurns in de stal had gekrege.

Hi-j mot meteen naor 't tuutenhok zun gerend um te zien of de tuute ook golden eier harre geleid. Maor noppes.
Dat tuute-eier trouwens ok wel es 'n verassing könne oplevere, het ‘n andere boer gemark. Hi-j hiel de eier uut, maor toen ze d'r 's marges in huus van wat wolle opaete, wazze ze net zo täöi as tennisballe.
Wat de boer niet wis, was dat 'n buurjong de eier ‘n half uur had gekaok en weer teruggeleid.

UMDRAEJER (ps. Henk Harmsen)

Tekst: Dialect